زمینه: پنوموتوراکس شایع ترین شکل نشت هواست که در دوره نوزادی شایع است.هدف: این مطالعه به منظور تعیین علل پنوموتوراکس در بخش مراقبت ویژه نوزادان (ان. آی. سی. یو) انجام شد.مواد و روش ها: 50 نوزاد تحت درمان با تهویه کمکی که دچار پنوموتوراکس شده بودند، به صورت آینده نگر مورد بررسی قرار گرفتند. باروتروما، عفونت های ریوی ثانویه، تکنیک غلط لوله گذاری در تراشه، عدم هماهنگی تنفس بیمار با ونتیلاتور و انجام تهویه با بگ خود باد شونده در بیماران مورد مطالعه قرار گرفت.یافته ها: فشار متوسط راه هوایی از نظر ایجاد باروتروما در 18% موارد بالای حد خطرناک بود. 72% موارد پنوموتوراکس در سمت راست و 16% دو طرفه بود. عدم هماهنگی تنفس بیمار با ونتیلاتور در 38.6%، عفونت های ریوی به دنبال تهویه کمکی در 46% و جای گذاری غلط لوله تراشه در 36% موارد دیده شد. تمامی بیماران در طول دوره درمان با بگ دستی تهویه شده بودند و این بگ ها فاقد مانومتر و دریچه تخلیه فشار بودند.نتیجه گیری: باروتروما عامل عمده احتمالی پنوموتوراکس بوده و در اکثر بیماران مورد بررسی احتمالا به دلیل استفاده از بگ های خود باد شونده فاقد دریچه تخلیه فشار و مانومتر ایجاد شده است.

مقدمه: خطرات تزریق خون در طی سالیان اخیر به طور گسترده مورد توجه قرار گرفته است . اما درخصوص میزان هموگلوبین که در شرایط حاد و بحرانی باید تزریق خون صورت گیرد، هنوز ابهام وجود دارد.روش کار: در این مطالعه تزریق خون و عوامل موثر بر آن بر بیمارانی که از سن یک ماهگی تا 14 سالگی در بخش مراقبت ویژه کودکان مرکز طبی کودکان بستری بودند در طی یک سال از دی ماه سال 1377 الی بهمن ماه 1378 مورد بررسی قرار گرفتند. کودکانی که به علت بیماری های مزمن و بدخیمی نیاز به تزریق مکرر خون داشتند از این مطالعه حذف شدند.یافته ها: در این بررسی از 262 بیمار برای 116 مورد (3/44%) تزریق خون صورت گرفته بود. بیشترین گروه سنی بیماران و افرادی که برای آنها خون تزریق شده بود را شیرخواران زیر یک سال تشکیل می دادند (1/56% ). عوامل موثر در تزریق خون شامل میزان حجم خونگیری، طول مدت بستری، اکسیژناسیون، نیاز به تهویه مکانیکی و میزان مرگ ومیر در این دو گروه مورد بررسی قرار گرفتند . میزان هموگلوبین و هماتوکریت گروه با تزریق خون و نیز درصد اشباع اکسیژن و نیاز به تهویه مکانیکی با گروه بدون تزریق خون اختلاف معنا داری از نظر آماری نداشت . اما میانگین حجم خونگیری و طول مدت بستری از نظر آماری بین دو گروه اختلاف معنا داری را نشان داد (p<0.0001). همچنین تزریق خون در تغییر سرنوشت نهایی بیماران یعنی میزان مرگ ومیر اختلاف معنا داری را مشخص ننمود (9 نفر در گروه تزریق خون در برابر 5 نفر در گروه کنترل).نتیجه گیری: گرچه کم خونی در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه شایع است اما به نظر نمی رسد تزریق خون تأثیر قابل ملاحظه ای در کاهش نیاز به تهویه مکانیکی ، افزایش هموگلوبین و هماتوکریت در زمان ترخیص ، بهبود اکسیژناسیون و یا میزان مرگ ومیر داشته باشد .

مقدمه : عدم رفع نیازهای درک شده خانواده منجر به نارضایتی آنها از کیفیت مراقبت و خدمات دریافتی از سوی تیم درمان می شود.. لذا این مطالعه با هدف مقایسه نیازهای خانواده از دیدگاه پرستاران و مادران کودکان بستری در بخش مراقبت های ویژه کودکان مراکز آموزشی و درمانی منتخب دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران انجام شد. روش:  در این مطالعه توصیفی- مقایسه ای 110 مادر دارای کودک بستری در بخش مراقبت ویژه کودکان و 110 پرستار شاغل در بخش های فوق شرکت داشتند. مادران  به صورت در دسترس و پرستاران در سه بیمارستان مرکز طبی کودکان، بیمارستان علی اصغر و رسول اکرم از فروردین سال 1401  به مدت 6 ماه انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه نیازهای خانواده دارای فرد بستری در بخش مراقبت ویژه (Family Needs inventory) استفاده شد. مادران و پرستاران به طور جداگانه به سوالات پرسشنامه فوق در طیف لیکرت 5 بخشی پاسخ دادند. نتایج : میانگین و انحراف معیار نمره نیازهای کلی خانواده از دیدگاه مادران (9/43 ± 129/33) و از دیدگاه پرستاران (8/80 ± 127/49) بود. 68/7درصد مادران و 66/8درصد پرستاران برآورده شدن نیازهای خانواده را با اهمیت گزارش کردند .  تفاوت معنی داری در براورد نیاز به نزدیکی به کودک میان پرستاران و مادران وجود داشت (0/020 P=) نتیجه ­گیری: با توجه به تشابهات دیدگاه دو گروه به نظر می رسد موانع دیگری در مسیر رفع نیازهای مهم خانواه های دارای کودک بستری در بخش مراقبت های ویژه کودکان وجود دارد.

سابقه و هدف: با توجه به جایگاه اخلاق در حرفه پزشکی و پرستاری و این مهم که مراقبت از کودک به جهت سن و حساسیت شرایط طبی متفاوت از سایر بخش ها می باشد، مطالعه حاضر با هدف مقایسه شدت پریشانی اخلاقی پرستاران شاغل در بخش کودکان با پرستاران بخش مراقبت ویژه کودکان انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی، مقایسه ای بین 111 پرستار شاغل در بخش های کودکان و مراقبت ویژه کودکان بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال 1396 می باشد که جمع آوری اطلاعات آن با استفاده از پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی و پریشانی اخلاقی Corley انجام شده و تجزیه و تحلیل داده های آن از طریق روش آماری توصیفی و استنباطی Mann-Whitney و Kruskal-Wallis صورت گرفته است. یافته ها: در این مطالعه شدت پریشانی اخلاقی در 75 درصد از پرستاران بخش کودکان در سطح پایین و در 25 درصد در سطح متوسط قرار داشت. در بخش مراقبت ویژه کودکان نیز سطح شدت پریشانی اخلاقی 58.8 درصد از پرستاران در حد پایین و 41.2 درصد در حد متوسط بود، به طوری که میانگین شدت پریشانی اخلاقی پرستاران در بخش کودکان 37.48 درصد و در بخش ویژه کودکان 58.02 درصد به دست آمد.استنتاج: نتایج نشان می دهند که شدت پریشانی اخلاقی در پرستاران بخش مراقبت ویژه کودکان در مقایسه با پرستاران بخش کودکان در سطح بالاتری قرار دارد، بنابراین پیشنهاد می شود برنامه ریزان آموزش اخلاق حرفه ای با مشورت کارشناسان اسلامی، کلاس و یا کارگاه های اخلاق حرفه ای را بر اساس نیاز و با توجه به شئونات مذهبی تدوین و برگزار نمایند.

1سابقه و هدف: اجرای بهینه ی مراقبت خانواده محور نیازمند شناخت بهتر نگرش و عقاید پرسنل درمان و خانواده هاست و باید موانع موجود بین دو گروه را شناخت. این مطالعه با هدف بررسی موانع اجرای مراقبت خانواده محور در بخش های مراقبت های ویژه ی کودکان و نوزادان از دیدگاه پرستاران انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی توصیفی مقطعی، 62 پرستار بخش های مراقبت های ویژه ی کودکان و نوزادان بیمارستان بعثت و فاطمیه ی شهر همدان به روش سرشماری بررسی شدند. داده ها توسط پرسش نامه ی موانع اجرای مراقبت خانواده محور در بخش های مراقبت ویژه ی کودکان و نوزادان جمع آوری شد و توسط نرم افزارSPSS  نسخه ی 23 با آزمون های آماری توصیفی تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: مهم ترین موانع اجرای مراقبت خانواده محور شامل ترس والدین از بدتر شدن وضعیت بیمار، درک بهتر نیازهای بیمار توسط پرستار در مقایسه با والدین، اعتمادبه نفس ناکافی والدین، اخذ تصمیمات لازم توسط پرستار بر مبنای درمان پزشکی و تصمیم گیری پرستار در خصوص حضور یا نبود والدین بود. کم اهمیت ترین موانع فقدان آموزش های لازم به پرستاران، عدم استقبال مدیران بیمارستان از سیاست مراقبت خانواده محور، نبود سیاست های روشن در خصوص مشارکت والدین، ترس از آسیب به نوزاد/کودک در اثر مراقبت نادرست توسط والدین و نبود پرسنل کافی برای اجرا و نظارت در امر مراقبت خانواده محور بود. نتیجه گیری: موانع شناسایی شده در فرایند اجرای مراقبت خانواده محور از دیدگاه پرستاران می تواند به عنوان راهنمایی به منظور تدوین راهکارهایی برای اجرای قدرتمند تر مراقبت خانواده محور در اختیار مسئولان قرار گیرد.

زمینه و هدف: دریافت مراقبت ایمن، بر اساس دانش روز و مبتنی بر برتری منافع بیمار یکی از حقوق اساسی بیماران در نظام سلامت تمام کشورهای دنیا از جمله ایران است. هدف از ارائه ی این مقاله، مروری جامع بر پژوهش های انجام شده درباره ی ایمنی بخش های مراقبت ویژه کودکان در سراسر ایران است. نویسندگان با استفاده از مستندات، گزارش ها و مقالات منتشر شده در این زمینه، به بررسی وضعیت ایمنی در بخش مراقبت ویژه کودکان در ایران پرداخته اند. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مروری جامع است. به منظور یافتن مطالعات مرتبط جستجو از طریق پایگاه های اطلاعاتی معتبر فارسی زبان شامل بانک اطلاعات نشریات کشور و پایگاه مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی و بانک اطلاعات مقالات علوم پزشکی ایران و پایگاه های انگلیسی زبان شامل Google Scholar، Medline، Scopus، Elsevier، PubMed، ScienceDirect با کلید واژه های فارسی "بخش های مراقبت ویژه کودکان" و "ایمنی بیمار" و کلید واژه های انگلیسی "Pediatric Intensive Care Unit", "Patient Safety" بدون محدودیت زمانی انجام شد. یافته ها: از مجموع 61 مقاله بدست آمده بعد از بررسی دقیق، 35 مقاله انتخاب گردید. با توجه به هدف پژوهش، ده مقاله که به طور مستقیم در مورد ایمنی در بخش های مراقبت ویژه کودکان در ایران بوده و به زبان انگلیسی و فارسی در مجلات علمی– پژوهشی داخلی و خارجی چاپ و امکان دسترسی به متن کامل مقاله مهیا بود در این مطالعه وارد شدند. نتیجه گیری کلی: با توجه به این که در مورد وضعیت ایمنی بخش های PICU در کشور ایران اطلاعات دقیق و مدونی وجود ندارد، به نظر می رسد آگاهی ناکافی پرستاران از نحوه دارو دادن ایمن، فشار کاری زیاد، وجود فرهنگ نادرست ایمنی در بخش ها و سیاستگذاری نامناسب در تأمین ایمنی بیماران از عوامل مهم تأثیر گذار بر رعایت ناکافی ایمنی در بخش ویژه کودکان باشد.

پیش زمینه و هدف: تصمیم گیری بالینی به موقع و منطقی از مهم ترین ویژگی های پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه می باشد. فرآیند تصمیم گیری در مراقبت از کودک می تواند زمینه ساز دیسترس اخلاقی در پرستاران گردد. با توجه به اهمیت عواقب ناشی از عدم تصمیم گیری مناسب و ایجاد دیسترس اخلاقی در پرستاران و تاثیر مستقیم آن در عملکرد حرفه ای آن ها، پژوهش حاضر در جهت تعیین ارتباط بین تصمیم گیری بالینی و دیسترس اخلاقی در پرستاران بخش مراقبت ویژه کودکان انجام گرفت. مواد و روش کار: این پژوهش، یک مطالعه توصیفی-همبستگی می باشد. نمونه پژوهش شامل 200 نفر از پرستاران شاغل در بخش مراقبت ویژه کودکان مراکز آموزشی درمانی دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران بوده که به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه دیسترس اخلاقی کورلی (2002) و پرسشنامه تصمیم گیری بالینی لوری (2001) بود. داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS16 و با بهره گیری از روش های آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد) و آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه، کروسکال والیس و تی تست تحلیل شد. یافته ها: تصمیم گیری بالینی در 43 درصد از پرستاران موردپژوهش از نوع تحلیلی سیستماتیک و در 57 درصد موارد از نوع تحلیلی شهودی بود. میانگین نمره تصمیم گیری بالینی در پرستاران 01/4 ±, 71/68 بود. هیچ یک از پرستاران تصمیم گیری بالینی شهودی تفسیری نداشتند. میانگین دیسترس اخلاقی 41/22±, 36/109 و در سطح متوسط بود. در این مطالعه بین تصمیم گیری بالینی و دیسترس اخلاقی ارتباط معنی دار آماری یافت نشد. تصمیم گیری بالینی با شیفت کاری (05/0=p) و سابقه کار (045/0=p) در پرستاران موردپژوهش ارتباط معنی دار آماری داشت. بین دیسترس اخلاقی نیز با وضعیت تاهل (032/0=p) و تعداد فرزندان (04/0=p) ارتباط معنی دار آماری وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: تصمیم گیری بالینی در بیش از نیمی از پرستاران بخش مراقبت ویژه کودکان از نوع شهودی بود. با توجه به اهمیت تصمیم گیری بالینی سیستماتیک و تفسیری در بخش مراقبت ویژه کودکان ضروری است در جهت ارتقا تصمیم گیری بالینی در پرستاران گام برداشته شود. هم چنین دیسترس اخلاقی در پرستاران موردمطالعه در سطح متوسط بود که با توجه به تاثیر آن بر رفتارهای مراقبتی پرستاران بخش مراقبت ویژه کودکان، طراحی و تدوین برنامه ها و کارگاه های آموزشی برای کمک به کاهش سطح دیسترس اخلاقی در پرستاران الزامی به نظر می رسد.

اهداف: اجرای مراقبت تکاملی در بخش های مراقبت ویژه نوزادان باعث حفظ انرژی و ثبات فیزیولوژیک نوزادان، کاهش استرس نوزاد و خانواده، کاهش مدت زمان بستری و هزینه های درمانی می شود. با توجه به فواید مراقبت تکاملی مطالعه حاضر با هدف «تعیین میزان اجرای جنبه های مراقبت تکاملی در بخش های مراقبت ویژه نوزادان» طراحی و اجرا شد.روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی که در نیمه دوم سال 1391 انجام شد، 138 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران به روش سرشماری وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای بود که با استفاده از پنج جنبه مراقبت تکاملی مبتنی بر شواهد بر گرفته از مطالعه Coughlin و همکاران طراحی شد و روایی و پایایی آن مورد بررسی قرار گرفت. داده ها در نرم افزار SPSS v.20 و با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میزان اجرای پنج جنبه مراقبت تکاملی در بخش های مراقبت ویژه نوزادان به ترتیب شامل: مراقبت معمول و روزانه (%46.79)، مراقبت از خواب (%43.65)، تامین محیط سالم بخش مراقبت ویژه نوزادان (%27.65)، مراقبت خانواده محور (%23.63) و مدیریت و ارزیابی درد و استرس (%16.59) بود. در کل میزان اجرای مراقبت تکاملی در بخش های مراقبت ویژه نوزادان (%53.66) بود.نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه اجرای مراقبت تکاملی در بخش های مراقبت ویژه نوزادان فراگیر نشده است. امروزه اساس مراقبت از نوزادان ارائه مراقبت تکاملی است بنابراین باید تلاش بیشتری جهت گسترش اجرا و ارزیابی مراقبت تکاملی صورت گیرد. آموزش پرستاران نوزادان به عنوان حامیان اصلی مراقبت از نوزادان و خانواده ها در زمینه جنبه های مراقبت تکاملی باید مورد توجه قرار گیرد. ارائه دستورالعمل مراقبت تکاملی از سوی وزارت بهداشت و ارزیابی ارائه مراقبت تکاملی در بخش های مراقبت ویژه نوزادان می تواند در جهت بهبود کیفیت مراقبت از نوزادان موثر باشد.